Szczury są zwierzętami stadnymi, potrzebują osobników swojego gatunku przez cały czas. Trzymane pojedynczo są smutne, osowiałe. Dlatego powinniśmy trzymać je, po co najmniej dwa tej samej płci.
„Jeśli będzie sam, bardziej się do mnie przywiąże.”
To najczęstszy argument używany przez zwolenników trzymania szczurów pojedynczo. Jest to najbardziej samolubne i jednocześnie błędne stwierdzenie. Dwa szczury oswajają się szybciej, czują się pewniej w nowym miejscu, ‘podtrzymują się na duchu’. Na prawdę nie ma nic wspanialszego, niż całe stado szczurów przepychające się przy drzwiczkach klatki, bo każdy chce jako pierwszy wejść mi na ręce.
„Mojemu szczurowi jest tak dobrze. Wcale nie jest smutny.”
Osoba, która nigdy nie miała więcej niż jednego szczura nie powinna w ogóle wypowiadać się na ten temat. Ktoś, kto nigdy nie widział szczurów śpiących razem na hamaku, iskających się, ganiających po pokoju i urządzających dzikie harce po klatce nie zauważy tego, jak bardzo smutny jest szczur żyjący sam.
Miałam jednego szczura, dwa, trzy, cztery na raz. Największe stado w moim domu wynosiło 12 osobników. I wiecie, co mogę napisać? Że im więcej – tym weselej. Dopiero, gdy do Soliśki dołączyła Heidi, zauważyłam jak bardzo była smutna i apatyczna będąc sama i już wtedy postanowiłam, że nigdy więcej nie będę miała samotnego szczura.
